Mercerie Mullot

Tot het einde van de jaren zeventig waren er in Frankrijk "fantasiezangers". Van Jean Constantin tot Boby Lapointe, deze artiesten hadden het talent en de intelligentie om hun werk serieus te doen, zonder zichzelf ooit serieus te nemen. Benoit en Céline Reix zijn grillige restaurateurs. "Militaire fantasie", eerst. Verwacht bij Mercerie Mullot niet de minste concessie aan de kwaliteit of de versheid van het product, aan de precisie van koken of kruiden. In zijn pocketrestaurant, op enkele passen van de brasserie-liners van de Boulevard du Montparnasse, levert Benoit een solist en hoogstaande keuken. Maar als je achter de kleine L-vormige bar zit, verwonder je je over het vakmanschap en de eenvoud van een makreelfilet, bijna levend, net verstijfd boven het vuur, geserveerd met een paar nieuwe groenten en een yuzu-mandarijnensap, antwoordt Benoit met een grijns: "Maak je geen zorgen. Alles wordt in rekening gebracht! Wie fantasie zegt, zegt ook een deel van improvisatie. Er moet ergens een kaart zijn. Maar aangezien het elke dag verandert, afhankelijk van de seizoenen, de markt en de inspiratiebronnen van Benoît, wordt het heel natuurlijk om dingen los te laten. Als Benoit overschakelt naar het degustatiemenu "aanstootgevende versie", wordt u hiervan op de hoogte gesteld. Met haar Pocahontas-vlechten, haar glimlach op haar hart en haar constante aandacht zal Céline komen om ervoor te zorgen dat wat Benoit heeft gekookt bij je past. De wijnkaart is kort, nauwkeurig, gecultiveerd. Geen verplichte eerbied voor de grote labels, noch zelfgenoegzaamheid voor de geschatte wijnbouwers. Een paar pins van Château Yvonne 2005, Jean-François Ganevat, Thomas Picot, Mathieu Baret, Stephan of de atoombommen van Stéphane Bernaudeau. En als je klaar bent met zigzaggen tussen de rauwe, verse en zoute sint-jakobsschelpen, de krokante en zachte kalfszwezerik, om in de herziene gazellehoorn (en nu al klassiek) te glijden, is het niet ongebruikelijk dat Benoit het volume op haar kleine Marshal-spreker om Christophe, Lou Reed of flamencogitaar rechtstreeks uit haar vrolijke en gekke afspeellijst te sturen. Open de overhemdkragen. We verbroederen tussen de tafels. Er komen wijnboeren langs. Chefs die als buren komen of asiel aanvragen. En we hebben enkele verdwaalde mensen zondag rond 16.00 uur zien dansen tussen de tafels, terwijl ze tegen zichzelf zeiden dat "we moeten proberen gelukkig te zijn, al was het maar om het goede voorbeeld te geven" (Jacques Prévert). Vriendenbistro? Groot restaurant? We weten het eigenlijk niet meer. Waarschijnlijk allebei. Fantasie, wat een mooi project!